Jedni rodzą się do skrzypiec, inni do munduru.
Ja urodziłem się do piłki.

Kazimierz Klaudiusz Górski urodził się 2 marca 1921 r. we Lwowie, jako najstarszy z potomków kolejarza i gospodyni domowej. Do rozpoczęcia przygody z lokalnymi drużynami piłkarskimi mieli przyczynić się nalegający na niego koledzy, a nieco pomóc - także ojciec, działacz sportowy, który w odpowiednim momencie wstawił się za synem. Za pierwszym razem nie przyjęto go bowiem do miejscowej drużyny, podając w wątpliwość jego wydolność, z powodu wyniku na spirometrze.

Następne podejście okazało się już tym docelowym i tak oto młody Kazik zaczął grać w drużynie RKS Lwów, gdzie szybko dostrzeżono jego talent. Grał na pozycji napastnika, a ze względu na swoją drobną budowę, zwinność oraz szybkość w operowaniu piłką nazywano go „Sarenką”. W 1939 roku, w wyniki powołania przez ówczesnego idola całego Lwowa, Wacława Kuchara, Górski dołączył do drugiej reprezentacji Lwowa. Miał okazję grać także we lwowskim Spartaku oraz Dynamo.

Dalszy rozwój świetnie zapowiadającej się kariery pokrzyżowała wojna. Początkowo Górski grywał w Spartaku Lwów, jednak gdy w 1941 roku miasto zajęli Niemcy, zakończono wszelkie rozgrywki. Górski zmuszony został dorabiać w warsztatach kolejowych i zaznać blisko trzyletniej przerwy od kopania piłki. W 1944 roku trafił do lwowskiego Dynama, niedługo po tym zdecydował, aby zgłosić się na ochotnika i wstąpił do II Armii Wojska Polskiego. W mundurze zawitał w stolicy, po roku jednak się z nim pożegnał i w 1947 roku, gdy zaczął pracę w izbie skarbowej, wrócił także do gry w piłkę. W Warszawie rozpoczął się nowy okres w jego życiu.

Podczas toczących się kwalifikacji do Igrzysk Olimpijskich, po wygranej z Grecją Polacy stanęli do walki w pamiętnym meczu z Bułgarami. Gospodarze doprowadzili w końcówce do druzgocącego dla Polaków wyniku 3:1. Zaledwie po 8 dniach reprezentacji Polski udało podnieść się po porażce, pokonując Hiszpanów wynikiem 2:0. Na szczęście Polaków wpłynął remis Bułgarów z Hiszpanami, który doprowadził do zakwalifikowania biało-czerwonych do igrzysk. Pod wodzą Górskiego, Polacy w finale spotkali się z reprezentacją Węgier i podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972 roku wywalczyli złoty medal.

Rok później, remisem podczas meczu z Anglią, Polacy zapewnili sobie eliminację do mistrzostw świata, gdzie z kwitkiem odprawili Argentynę, Haiti oraz Włochy. Później także Szwecję oraz Jugosławię, kończąc passę na wyższości rywala, RNF i zajmując trzecie miejsce na podium po wygranej z Brazylią. Tym samym w 1974 roku, reprezentacja pod jego wodzą zdobyła srebrny medal na Mistrzostwach Świata w Republice Federalnej Niemiec.

Po dwóch latach, w 1976 roku, przyszedł kolejny sukces – srebrny medal olimpijski na Igrzyskach w Montrealu, który w kraju uznano jednak za porażkę. Kazimierz Górski poddał się wówczas do dymisji i tym samym był to jego ostatni mecz w roli selekcjonera reprezentacji Polski. Podczas niespełna sześciu lat swojej kadencji przypadającej na lata 1971-1976, pod wodzą Górskiego rozegrano ponad 70 oficjalnych meczów, w tym ponad 40 zwycięskich. Polacy zdobyli wówczas dwa medale Igrzysk Olimpijskich oraz trzecie miejsce na mistrzostwach świata.

Po długiej i ciężkiej chorobie nowotworowej, 23 maja 2006 roku, w wieku 85 lat Kazimierz Górski zmarł. Spoczął w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, a w ceremonii uczestniczyli m.in. ówczesny prezydent, premier, a także prezydent FIFA. Nagrobek został udekorowany piłką z brązu, na której znajdują się nazwy najważniejszych dla trenera miast – Lwowa, Warszawy, Wembley, Monachium oraz Aten.

W latach 1977-84, gdy pracował w Grecji, dwukrotnie wybierano go Trenerem Roku. W 2000 r. Kazimierz Górski wygrał plebiscyt „Piłki Nożnej” na najlepszego polskiego trenera XX wieku. 15 lutego 2001 roku w Zurychu, z rąk prezydenta FIFA, otrzymał Złoty Medal Zasługi dla FIFA - najwyższe odznaczenie Międzynarodowej Federacji Piłkarskiej. W tym samym roku został również odznaczony medalem im. dr Henryka Jordana, przyznawanym przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. W 2003 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa gdańskiej Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku. W 2006 roku otrzymał z rąk Prezydenta RP Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Pośmiertnie uhonorowano go także Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski I klasy. Górski otrzymał także najwyższe odznaczenie Europejskiej Unii Piłkarskiej (UEFA) – Rubinowy Order Zasługi. W 2019 r. ogłoszono go Trenerem Stulecia Polskiego Związku Piłki Nożnej.